तिला लेकाली – गजल दुईहात काख र काँध कोख सबमा लाला र बाला थिए श्रीमान् बाबु अनि समाज सबका मस्तिष्क काला थिए बर्सेनि उनका भका भक अहो छोरीहरू ! जन्मिए छोरी पाई भनेर खान नदिई ती फोस्रा गाला थिए । घरमा बास नपाई माइत गइन् बोकेर आशाहरू पाइनन् तर बास लौ बिचरीले ढोकामा ताला थिए। फर्किन् छोरीहरू लिएर सँगमा कहाँ जाऊँ र के गरूँ सकिनन् भिर कट्न लौ ती ममता बाटा भिराला थिए। घर न घाट भइन् न सीप कसरी चार छोरी पालूँ भयो उनको भागमाहाँ त अन्न विहीन डोका र डाला थिए। असारको महिना धुवाउँदो अहो कोसी बगेको थियो फालिन् छोरीहरू र आफू पनि लौ देख्ने गोठाला थिए। शिक्षा ज्ञान र सीप केही नदिई बाल विवाह गर्दिए शिक्षादीक्षा भए यी दिन उनका घामझैँ उज्याला थिए। (गजल २०७६/०३/२३)
